تو امید شعرهای منی مردمه آلود ( به استادی که پایه های شعر را از ایشان فرا گرفتم)

 

نشسته ام میان مرزهای قلبم

به تو می اندیشم

پرم از«تیمجار»سکوت

 

شاخه های شالی که می روند

غمگین می شوم

اما دلم روشن می شود

 

 

فردا که بیایند

دوباره

قشنگ تر از امروز

و من..

مرز:به زبان مازندرانی در زمین های شالی

تیمجار:به زمین شالی می گویند